ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΣ

Γεννήθηκε στην Λιθιά της Καστοριάς το 1937.

Η Μακεδονική γή, πλούσια σε πολιτισμό και ιστορία, τροφοδότησε με της ρίζες της την ύπαρξή του. Έμεινε πάντοτε δεμένος με τη γή των προγόνων του η οποία τον καθοδήγησε στη θεώρηση της ζωής και του κόσμου. Μία θεώρηση προεχόντως Ελληνική και κατ' επέκταση πανανθρώπινη.

Ήταν ένδεκα χρονών παιδί όταν η δίνη του εμφυλίου σπαραγμού τον οδήγησε στην Ουγγαρία.

Στην ταινία πορτραίτο "Ο γλύπτης Ανδρέας Παπαχρίστος - Η ζωή και το έργο του", που γυρίστηκε στην Ελλάδα και στην Ουγγαρία το 1958, ο ίδιος αφηγείται τα ακόλουθα: "...Όταν έφθασα στην Ουγγαρία μικρό παιδί και άκουσα τη γλώσσα, φοβήθηκα πολύ γιατί μου θύμισε τα Τουρκικά. Η σκέψη οτι οι συνθήκες που επικρατούσαν στον άγνωστο αυτό τόπο μπορούσαν να με κάνω να ξεχάσω οτι είμαι Έλληνας, μου δημιούργησε έναν πρωτόγνωρο τρόμο. Περνώντας τον πρώτο δύσκολο καιρό της προσαρμογής στον ξένο τόπο, με τρομερές δυσκολίες στην κατανόηση και τη χρήση της γλώσσας, μια ιδέα άρχισε να ριζώνει μέσα μου. Θα γινόμουν γλύπτης. Νόμιζα οτι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν όλοι γλύπτες, έτσι δε θα ξεχνούσα ποτέ την καταγωγή μου..."

Ανενδοίαστα λοιπόν για τον προορισμό του, σε ηλικία 16 ετών, σπουδάζει στη Δευτεροβάθμια Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, με δασκάλους το ζωγράφο Λάζλο Μίσκοτς και το γλύπη Γιόζεφ Σομόγκυ (1953-1957).

Συνεχίζει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης, με δάσκαλο τον γλύπτη Σάντορ Μίκους (1957-1962).

Η όποια δύναμη του ταλέντου του αρχίζει να αναγνωρίζεται από το 1962, όταν εκλέγεται μέλος του Ιδρύματος Τέχνης της Ουγγαρίας. Την δεκαετία 1962-1972 είναι μέλος του "Εργαστηρίου Νέων Καλλιτεχνών" ενώ το 1968 γίνεται δεκτός στην Ένωση Ούγγρων Καλλιτεχνών. 

Η αξία της δημιουργίας αρχίζει να φαίνεται γύρω στα 1965, όταν έπαψε να μοιράζεται την καλλιτεχνική του στέγη με άλλους συναδέλφους και έμεινε μόνος.

Την ίδια εποχή, συμμετείχε με αρκετά έργα του σε πολλές εκθέσεις που οργάνωσε το "Εργαστήριο Νέων Καλλιτεχνών" όσο και σε άλλες, σε εθνικό επίπεδο.

Τα γλυπτά του παρουσιάστηκαν το 1965 στη Σουηδία, το 1966 στην Γιουγκοσλαβία και το 1969 στην Μπιεννάλε Νέων στο Παρίσι. Η Μπιεννάλε, ιστορούσε παρελθόν 12 ετών αλλά με δυναμική η οποία την καταξίωσε μέσα στα χρόνια.

Εγκωμιαστικά και όχι απλώς κολακευτικά ήταν τα σχόλια και οι κριτικές που συγκέντρωσε η συμμετοχή του στην Μπιεννάλε και οι οποίες συνέδεσαν το πρόσωπό του με την παρουσία της Ελλάδας. (Η εφημερίδα Monde έγγραψε οτι "...η Ελλάδα πάλι μας αποζημιώνει με έναν σημαντικό γλύπτη που θα καλύψει το κενό που άφησε δύο χρόνια πρίν, ο χαμός του γλύπτη Γεράσιμου Σκλάβου...").

Το 1966 τιμήθηκε με το Βραβείο Νέων Καλλιτεχνών, στη Βουδαπέστη, για τη μικρογλυπτική του. Το 1967 πήρε το Β' Βραβείο Γλυπτικής σε εθνικό διαγωνισμό και την ίδια χρονιά επίσης βραβεύτηκε για τα σχέδιά του από το "Εργαστήρι Νέων Καλλιτεχνών".

Το 1968 τιμήθηκε με το βραβείο "Μουνκάτσυ" το οποίο θεωρείται και η μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε ξένο και το 1969 με ένα ακόμη βραβείο από το "Έργαστήρι Νέων Καλλιτεχνών" για τα μικρά έργα του.

Από το 1971 είναι έντονη η παρουσία του στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ευρώπης, ενώ από το 1982 είναι μόνιμα εγκατεστημένος στην Ελλάδα όπου η διοργάνωση και ολοκλήρωση ατομικών του εκθέσεων προυποθέτει επίπονη και δημιουργική δουλειά.

Αναφέρεται η μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας σε συνεργασία με τα Υπουργεία Πολιτισμού Ελλάδας - Ουγγαρίας το 1989.

Η ατομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη - Vigaro το 1991 στη Βουδαπέστη.

Η παρουσίαση της δουλειάς του σε μπρούντζο στην γκαλερί Titanium στην Αθήνα το 1992.

Τέλος μνημονεύεται η μεγάλη αναδρομική του έκθεση, με τίτλο "Γλυπτική του Ανδρέα Παπαχρίστου 1969-1990" στο παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης το 1993, στα πλαίσια των 28ων Δημητρίων που τελούν υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ